Column Henrieke Schoonekamp - Oetspot

Oetspot

Het leuke van terugkomen in Perú is dat ik er inmiddels veel mensen heb leren kennen. Als ik in Nederland ben hebben we wel contact, maar vanwege het tijdsverschil is dat nog wel eens lastig.

Rocio, een lieve vrouw die ik al sinds 2013 ken maakt dan ook meteen mijn favoriete Peruaanse gerecht, Papa a la Huancaina. Cavia is ook erg lekker blijven ze plagend zeggen. Ik verzeker ze dat als je in Nederland een cavia op wilt eten de politie wordt gebeld…

Voor de jongens in het kindertehuis koop ik 25 paar slippers. Ze kijken me raar aan in de winkel als ik met een lijstje met de juiste maten zoveel slippers kom kopen. Behalve dingen doen voor de kinderen die ze nodig hebben, is het nog veel leuker om iets met ze te doen wat ze niet nodig hebben, maar wat ze een hele leuke middag geeft. Naar de bioscoop dus. Ik ga 's morgens al met de bus naar de stad om 25 bioscoopkaartjes te kopen. Ook hier word ik weer raar aangekeken. De kinderen vinden het heerlijk in de stad in de bioscoop en genieten volop. Ik ook. Van die blije snuiten en omdat het heerlijk koel is in de bioscoop.

Het einde van mijn tijd hier nadert. En dus komt ook weer het onvermijdelijke afscheid. Van de kinderen en van Rocio en haar familie. Maar zo makkelijk kom ik niet weg. 'Kom je hier thuis Nederlands koken?' vraagt Rocio meerdere malen. Tja, wat is nou typisch Nederlands. Erwtensoep. Boerenkool. Zuurkool. Kan ik allemaal niet kopen hier. Wat ze hier wel hebben zijn aardappelen, wortelen en uien. Hutspot ga ik maken dus. Ik ga naar één van de kleine winkeltjes en koop drie kilo aardappelen, drie kilo wortelen, anderhalve kilo ui en zoek me suf naar boter en melk wat ik uiteindelijk ook vind. Dat is heel veel eten, maar ik weet inmiddels dat Peruanen heel veel mensen uitnodigen voor het eten, dus zo weet ik zeker dat ik genoeg heb. In de bloedhete stampvolle keuken hak en schil ik alle ingrediënten. Een stamper is er natuurlijk niet, maar met een vork en veel zweet lukt het mij om de hutspot te maken.

Verbaasd kijken alle gasten naar het prakkie op hun bord. 'Oetspot?' '

No, hutspot!'

'Si, oetspot!'

Niet uit te spreken, dit Hollandse gerecht voor hen. Maar het smaakt hen prima en ze scheppen voor een tweede keer op. De oetspot smaakt mij ook prima, echte Hollandse winterkost bij tropische Peruaanse temperaturen.

Het wordt laat en gezellig. Maar aan alles komt een eind. Ik moet terug naar Nederland, terug naar waar de oetspot gewoon weer hutspot is.