Column Paul Bombeld - Pieter Winsemius

Pieter Winsemius

Er rolde een uitnodiging in mijn mailbox met als titel: Samenwerken in Zutphen? Meer lef, ruimte en tempo! En met kleine lettertjes daaronder: inspiratiesessie met gastspreker Pieter Winsemius. Nou dan weet ik het wel. Ik sprong op de fiets en racete naar de Burgerzaal.

Gelukkig was ik niet de enige. Maar liefst 168 belangrijke mensen -en ik- hebben deze donderdagmiddag kunnen vrijmaken. En het hele college was ook present, met uitzondering van Patricia die in het ziekbed ligt na te denken over haar laatste missers en Coby die waarschijnlijk een atv-middagje had.

Annelies was er wel en mocht dit keer de aftrap geven. En ze was duidelijk: 'Zutphen is en wordt een gemeente waar je goed kunt ondernemen. Zutphen is de stad van nieuwe initiatieven en ideeën.' Ik herken de oproep. Voor ieder sociaal plannetje en geitenwollensokkeninitiatief was altijd ruimschoots draagvlak en geld te vinden. Maar de geldpot is nu helemaal leeg en nu zoeken ze creatieve ondernemers. Bittere noodzaak, het is mij helemaal duidelijk.

En toen kwam Pieter. Een hele wijze man, met een paar eigenaardige trekjes van een cabaretier. Maar ja, de middag werd er een stuk luchtiger van en zo'n man moet toch ook een bijdrage aan de huishoudpot leveren. Hij roemde initiatiefnemers met vaak bijzondere ideeën. En hij bewonderde trekkers en verbinders. De trekkers gaan aan de slag en de verbinders brengen het contact tot stand met de bestuurders. En het college, de politici en de ambtenaren kregen het advies mee serieus met deze plannen om te gaan. Bedankt Pieter voor al deze wijze woorden.

Maar er was ook een dieptepunt. Er was tussen alle aanwezigen bijna geen ondernemer te bekennen. Zelfs de ondernemer uit het panel was afkomstig uit Deventer. Schande. Het werd pijnlijk duidelijk hoe ver het ambtelijk apparaat van ondernemend Zutphen afstaat. En dan kan het college nog zó hard roepen hoe welkom ondernemers met hun plannen zijn, ze geloven het niet meer. En ook de uitermate zwakke woorden van de gemeentesecretaris konden mij niet overtuigen.

Maar een ding weet ik dan ook nog wel te waarderen. Die 48 ambtenaren die hier in de zaal zaten hebben toch maar met z'n allen een halve middag vrij genomen om bij deze inspiratiesessie te kunnen zijn. Dat heet tegenwoordig 'investeren in je eigen toekomst'. Dat staat altijd leuk op je CV.

Maar aan het einde van de middag, nippend aan een glaasje sinaasappelsap, hielp iemand mij toch wreed uit mijn droom. 'Nee Paul, dat zijn allemaal ambtenaren die 3 uur lang niet aan het werk zijn. Dat kost ons gezamenlijk 144 uur.' Oei, daar had ik even niet aan gedacht. Maar ik blijf toch hopen dat zij er wel iets van hebben opgestoken.