Column Henrieke Schoonekamp - Hondenbaan
Opinie ColumnsHondenbaan
Het leven en werken hier in Perú is niet te vergelijken met hoe wij dat in Nederland gewend zijn. Ons leven is doorgaans veilig en goed georganiseerd. Veel werk hier zou ik als Hollandse classificeren als een hondenbaan. Omdat het verschrikkelijk vies en gevaarlijk werk is.
Toch is er iemand hier in Huanchaco met een echte hondenbaan. En ze is nog een Nederlandse ook. Marjolein ontmoette ik eind 2014 hier in Huanchaco, we waren allebei op reis in Zuid-Amerika. Zij van noord naar zuid, ik van zuid naar noord. En we troffen elkaar dus heel toevallig in Huanchaco. We trokken veel met elkaar op. Ik was overdag bij de kinderen in het kindertehuis, Marjolein zette zich heel hard in voor het welzijn van de vele straathonden hier. En 's avonds dronken we biertjes op het strand. Een paar maanden later waren we beiden weer in Nederland. Zij terug in Tilburg en ik terug in Zutphen. Alwaar we ons normale leven weer oppakten. En waar ik hard werkte om te sparen om terug te kunnen naar de kinderen in het tehuis, zette Marjolein een veel grotere stap waar ik echt bewondering voor heb. Zij zegde haar baan op, verkocht haar huis en verliet Tilburg om met een enkele reis terug te keren naar Huanchaco om een hondenopvang op te zetten. Ieder jaar zie ik haar hier. Lieve Marjolein, die alles opgaf om voor de straathonden te gaan zorgen. Zo fijn om haar weer te zien!
Natuurlijk ga ik op een ochtend mee naar de hondenopvang in Huanchaquito. Eerlijk is eerlijk, ik ben best bang. Bang voor 37 straathonden die daar zitten. Ik ben altijd een beetje bang voor honden die ik niet ken, maar dit zijn er wel heel veel. Marjolein stelt me gerust en weifelend loop ik achter haar aan. Ze geeft me een stok waarmee ik de honden een beetje op afstand kan houden. Ik haal diep adem en ze opent de poort. Ik zie heel veel kwispelende staarten in alle vormen en maten die overduidelijk heel blij zijn Marjolein weer te zien. De honden zijn vooral heel erg lief, de stok heb ik echt niet nodig. Ik ben snel over mijn angst heen en ik kijk met heel veel bewondering toe hoe Marjolein alle dieren één voor één eten geeft en zonder angst medicatie in de bekken stopt. De honden hebben een mooi leven nu, een toekomst hopelijk bij een Peruaanse familie die ze adopteert als ze opgelapt zijn. De dierenarts helpt haar, ook heeft ze hulp van vrijwilligers.
Ik ben zo trots op haar als ik haar bezig zie met de honden en als ik zie wat ze heeft opgebouwd voor de honden. Marjolein gaf alles op voor deze echte hondenbaan in Perú. Wat ben ik blij en trots dat ik haar ken.
