Zwaleman | Vooroordelen

Vooroordelen

Het gebeurt gelukkig niet meer zo vaak als vroeger, maar toch loop ik er af en toe nog tegenaan: een journalist (of programmamaker) die voor één keer buiten zijn grachtengordel kijkt en ons dan laat meegenieten van z'n avonturen in – ik noem maar een paar dwarsstraten- het Twentse Raalte, het Sallandse Eibergen of Markelo in de Achterhoek. Vroeger kon ik me heel boos maken over dit soort geografische blunders. Omdat ik wist, dat er onverschilligheid aan ten grondslag lag. Zoiets van: na Utrecht houdt de wereld op en wat daarna komt is sowieso een soort wildernis. Eén pot nat en dus hoeven wij ons niet druk te maken over juiste gebiedsnamen.

Vroeger kon ik me daar mateloos aan ergeren, maar tegenwoordig haal ik maar eens mijn schouders op. Naarmate je ouder wordt, word je milder, nietwaar? En wijzer. Want met het verstrijken der jaren merk je ook vaker dat eigenlijk heel veel mensen best dom zijn. En dan bedoel ik niet de mensen die slechts één schooldiploma kunnen tonen. Nee hoor, ook een academische graad is geen garantie voor niet-dom-zijn. En een diploma van de School voor Journalistiek dus ook niet.

Goed, ik haal dus mijn schouders op. Maar tegelijk probeer ik toch aan die onverschilligheid (of onwetendheid dus) iets te doen. Niet met een betweterig geheven vingertje dat toch niet helpt, maar door zoveel mogelijk en waar dat maar kan de mensen te wijzen op dat land aan de goede kant van de IJssel. Dat prachtige gebied, waar de onderscheiden regio's landschap en natuurschoon als grootste gemene deler kennen. En tegelijk ook op zoveel punten van elkaar verschillen. Dan praat ik over de ooit machtige, nu vooral prachtige kastelen en landgoederen in de Achterhoek, over het heuvellandschap van Oost-Twente, over de heidevelden in Salland. En natuurlijk over het door houtwallen doorsneden coulissenlandschap, dat heel Oost-Nederland kenmerkt. Kortom, ik toon me een ware ambassadeur. Niet alleen van 'mijn' Achterhoek, maar van heel Oost-Nederland. En soms pak ik er in mijn enthousiasme nog een stukje Duitsland bij ook.

Vaak lukt het me zo, om mensen te verleiden dit mooie stukje Nederland eens zelf te bezoeken. Dan is mijn missie voltooid, want als ze er eenmaal zijn geweest leren ze er ook de weg kennen en maken ze niet meer van die geografische blunders. Maar soms moet er nog een extra hobbel worden genomen. "Die mensen die daar wonen, die zijn toch heel stug en koppig?", hoor ik dan. Tja, dat is zo'n idee dat je maar moeilijk wegkrijgt. Achterhoekers en Tukkers, het zijn allemaal mensen met wie je maar moeilijk contact krijgt, omdat ze argwanend zijn en de kat uit de boom kijken. Terwijl ze ook nog een taaltje spreken, dat voor beschaafde mensen niet om aan te horen is. Echt, ik verzin het niet. Zo wordt er door sommige westerlingen nog steeds over ons gedacht. En het valt niet mee die vooroordelen weg te nemen. Zeker niet als ze af en toe en hier en daar nog bevestigd worden ook.

Vorige week keek ik naar een aflevering van de Rijdende Rechter. De makers van dat programma kun je niet verwijten dat ze 'de provincie' niet ingaan. Sterker nog, ze komen in alle hoeken en gaten van ons land. Zelfs in Wehl. Daar waren ze vorige week dus. Voor de tweede keer al, ditmaal om te kijken hoe het gegaan was met Hennie en Louise en hun wel heel bijzondere buurman en huurbaas meneer Schepper.

Ja, heel bijzonder noem ik hem. Maar dat is eigenlijk een understatement. In december, in de reguliere aflevering, had ik al kennis gemaakt met deze inwoner van Wehl, die zijn huurders (die hij graag de huur zou opzeggen) begluurt en met een windbuks beschiet. En dat nog doodnormaal vindt ook. Even vond ik deze man nog grappig, zeker ook vanwege zijn sappig Achterhoeks met Liemerse tongval. Tot ik me realiseerde dat diezelfde meneer Schepper weer even alle vooroordelen over ons Achterhoekers bevestigde. En zolang dit soort mensen rondloopt, hoef je niet te hopen op een beter imago van onze regio. Dan is het vechten tegen de bierkaai!