Column Henrieke Schoonekamp - Helder licht

Ik geef het toe. Toegeven dat ik iets niet kan is lastig. Niet altijd natuurlijk, ik zal nooit een turnwedstrijd winnen of er zelfs maar aan meedoen. Geen probleem om toe te geven dat mij dat nooit zal lukken. Het is lastiger als het om iets gaat wat ik eigenlijk wel zou moeten kunnen, maar niet kan. En dan vooral dingen met de auto. Als vrouw toegeven dat ik iets kleins niet weet in of aan de auto is echt heel lastig.

Op een hele mistige avond kom ik laat thuis. Ik parkeer de auto en loop een rondje om mijn auto om alle lampen te controleren. Alles doet het, ik ben zichtbaar.

Twee dagen later vertrek ik voor een evenement een paar dagen naar de Achterhoek. Het is al licht buiten, maar toch is het deze dagen nooit echt helder. Lampen aan dus. Vriendelijk zwaai ik terug naar iedereen die naar mij knippert met de autolampen.

Bij Vorden bedenk ik me ineens dat ik waarschijnlijk niet wordt uitgezwaaid, maar dat er wel eens iets mis kan zijn. Ik parkeer de auto en zie meteen dat beide koplampen het begeven hebben. Ik zoek naar het boekje om te zien welk type lampen erin moeten zodat ik deze onderweg kan kopen, maar bedenk me al snel dat het boekje thuis ligt. Een boek lees ik immers op de bank, niet in de auto…
Gelukkig is het licht en kan ik gewoon doorrijden. Eenmaal aangekomen op het recreatiepark doe ik de motorkap omhoog en kijk zo intelligent mogelijk eronder. Dat alleen al is reden genoeg voor mensen om gelijk mee te kijken. Mooi, want zo is het voor mij niet nodig om toe te geven dat ik geen idee heb wat ik moet doen.

Iemand kijkt de zekeringen na (ja natuurlijk wist ik dat die daar verstopt waren), een ander de lampen. Zekeringen in orde, lampen niet. Nieuwe H7 lampjes moeten er komen (ja uiteraard, H7 lampen, duh). Toegeven dat ik dat niet wist? Nee natuurlijk niet.

Ik vraag vriendinnen twee H7 lampjes voor me te kopen, ik kan zelf even niet weg. Heel laat, in het donker geven ze mij de lampen. En dan sta ik er alleen voor. Ik weet dat ik de lampjes niet met blote handen aan mag raken. Maar geen idee hoe ze erin moeten. En ik moet de volgende ochtend heel vroeg weg.

Er zit dus niks anders op. Ik moet om hulp vragen. Een man bellen en toegeven dat ik het niet weet is geen optie. Dus ik bel Nickey en leg haar het probleem uit. Die begrijpt dat meteen en stelt geen rare vragen of maakt nare opmerkingen. Haar vriend Mickey wordt gebombardeerd tot redder in nood en wordt door haar naar me toegestuurd. Fijne vent, tactisch ook. En als ik nu goed oplet kan ik het een volgende keer vast zelf ook.

Mickey komt echter niet alleen. Zijn zwager komt mee. En die is niet zo tactisch, wel eerlijk. Dus terwijl Mickey heel handig heel snel de lampen vervangt, sta ik alleen maar mijzelf te verdedigen tegen de bijdehante opmerkingen van zwager-lief. En heb ik nog niet gezien hoe het moet als de lampen vervangen zijn.

Waarom kan ik nou niet gewoon toegeven dat ik het niet weet? Is dat nou echt zo lastig? Ja dus. Voorlopig zit ik op de bank met een goed boek. Het Seat boek. En toegeven dat ik vaak niet eens begrijp wat er geschreven staat? Nee nooit…