Afbeelding

Buitenland

Algemeen

Buitenland

Montferland. Het is maar een naam. Van een landstreek, of zoals sommigen zeggen, een stukje van de Achterhoek. Het is ook de naam van een gemeente. Maar dat was het niet, nog lang niet, toen ik voor het eerst over het Montferland hoorde vertellen. Dat was op de basisschool, toen nog lagere school geheten, in de aardrijkskundeles. Waarschijnlijk in de derde klas, dus wat tegenwoordig groep 5 is, want daarin werd (en wordt, naar ik aanneem) de topografie van de Nederlandse provincies voor het eerst behandeld. Ervan uitgaand dat meester De Jong vanaf Groningen naar beneden werkte was het net na mijn negende verjaardag dat Gelderland aan de beurt kwam. En ik dus de naam Montferland voor het eerst hoorde.

Het is een jeugdherinnering die me nog echt goed bijstaat. Daardoor weet ik nog precies wat het noemen van die naam Montferland door meester De Jong bij mij teweeg bracht. Ik begon prompt weg te dromen. Zag mezelf op verre reizen, spannende ontdekkingstochten. Qua klank had Montferland voor mij niets te maken met de buurprovincie Gelderland. Nee, Montferland klonk exotisch en avontuurlijk. Het moest wel heel ver weg zijn. In ieder geval veel verder dan die hooguit veertig centimeter op de landkaart die meester op het bord had gehangen!

In werkelijkheid lagen er hemelsbreed nog geen vijftig kilometer tussen mijn Twentse geboorteplaats en 's-Heerenberg, de hoofdstad van Montferland. (Sorry Didammers, ik weet dat bij jullie het gemeentehuis staat, maar toch…..). Ondanks die geringe afstand duurde het nog een jaar of tien voordat ik het Montferland voor het eerst met eigen ogen aanschouwde. Toen wist ik natuurlijk al lang dat ik niet in het buitenland was, maar gewoon in een stukje Nederland, op de grens van Achterhoek en Liemers. Maar toch…. Het voelde wel een beetje als buitenland. Sowieso was ik onder de indruk van de 'bergen'. Logisch, want opgegroeid tussen Markelose Berg (40,1 meter) en Needse Berg (34,6 meter) was ik natuurlijk helemaal niets gewend. Die twee heuveltjes zag je ook niet al van verre, de twee keer zo hoge Hulzenberg en Galgenberg wel.

Bij die eerste kennismaking bleef het voorlopig. Bijna een halve eeuw lang. Ja, hoe vaak reed ik later niet over de A18 richting Achterhoek. Dan zag ik daar rechts die bergen haast uitnodigend uit het landschap oprijzen. Het was alsof ze me wenkten: kom hier eens een keertje wandelen of fietsen. Telkens weer nam ik me voor dat ook te doen. Maar om de een of andere reden kwam het er nooit van.

Tot vorige week. Mijn geliefde en ik hadden een dagje fietsen gepland, maar waar we heen zouden gaan, daarover hadden we het nog niet gehad. De broodjes waren al gesmeerd en de fietsen achter op de auto gezet en zij keek me aan met een blik van 'weet je het al?' In een opwelling zei ik: "Het Montferland. Nu eindelijk eens!"

Ik moet zeggen, we hebben er geen spijt van gehad. Allerminst. Eerst was daar al die aangename kennismaking met 's-Heerenberg. Tientallen keren ben ik er door, of nee, er langs gekomen, op weg naar mijn een-na-oudste zus, die in Groesbeek woont. Nooit erover nagedacht om op een van die rotondes eens af te slaan in plaats van door te rijden. En dus ook nooit geweten wat een verschrikkelijk leuk stadje het is. En hoe prachtig dat kasteel daar ligt. Tja, en dan beleef je al fietsend dat landschap. Ik heb er maar één woord voor: genieten!!! En het voelt nog steeds een beetje buitenlands hoor! Ook letterlijk, in billen en bovenbenen. We zijn zo'n beetje om het Bergher Bos heen gefietst. Da's hooguit een kilometer of dertig, maar het voelde als het dubbele. Die klimmetjes tikken flink aan, zeker als je ze niet gewend bent.

Maar het was de moeite meer dan waard. En we gaan zeker terug om te fietsen en ook een keer om wandelen. Er valt vast nog genoeg te ontdekken. Nu eerst wacht ons een weekje vakantie. Een rustig hotelletje in het Sauerland. Ik verwacht, nee weet bijna zeker, dat het daar ook heel mooi is. Het lijkt er vast op het Montferland.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant