Column Henrieke Schoonekamp - Adios Perú

Afscheid nemen bestaat niet. Aldus Marco Borsato. Ik ben het met hem eens, want ik kan het niet. Ik kan geen afscheid nemen van die achttien kanjers in het kindertehuis in Perú. Maar helaas, na bijna vier weken hier in Perú wordt het toch tijd om terug te keren naar Nederland, terug naar Zutphen.

Wat waren het weer vier mooie weken. Bijzondere weken vooral. Mooie momenten met de jongens in het tehuis en hun begeleiders. Vorige week heb ik ze allemaal meegenomen naar de bioscoop, naar de film Zootopia. Draait ook in de Nederlandse bioscopen hoorde ik van een goede vriendin die er met haar zoon is geweest. En net zoals het met voetbal is: het maakt niet uit waar je wiegje staat en wat je achtergrond is: voetbal en bioscopen zijn voor alle kinderen waar ook ter wereld geweldig. Deze jongens gaan nooit een avond uit, dus het was dubbel feest toen we na de film ook nog ergens wat gingen eten en Incacola drinken.
Van familie en een goede vriend kreeg ik geld om voor alle jongens nieuwe schoenen te kopen voor ze weer naar school gaan. Een schooljaar loopt hier van maart tot en met december. Voor minder dan €200,- hebben alle jongens nieuwe, goede schoenen. Stukken beter dan de tweedehands nooit goed passende schoenen.
Veel geknuffeld, veel spelletjes gespeeld (ik word steeds beter in voetbal), op het vieze strand en in zee gespeeld. Gewoon heel veel aandacht gegeven. En gekregen. Want dat ik voor de derde keer bij ze terug kwam, dat maakte indruk. Dat ze blijkbaar bijzonder zijn, in plaats van weggestopt in een tehuis, door iedereen vergeten.

Buiten het tehuis heb ik ook veel leuke en lieve mensen daar in Huanchaco waar ik mee omga. Manuel en Lia die in het tehuis werken zijn goede vrienden geworden en we drinken wel eens een Pisco Sour 's avonds. Of een paar meer… Met Rocio, een vrouw die eerder in het tehuis werkte, heb ik ook veel contact en ik word vaak bij haar thuis gevraagd. Waar ze mijn favoriete Peruaanse gerecht maakt: Papa a la huancaina.

Marjolein laat ik achter, zij vangt de straathonden op. Het doet echt pijn om dit land met deze geweldige bewoners achter te moeten laten.

Ik schrijf deze column op de luchthaven van Lima. Over 2 uur vertrekt het vliegtuig naar Amsterdam. Ik heb nog voor zo'n 50 euro aan soles over. Ik maak ze niet op. Dat komt volgend jaar wel. Ik kom terug. Ik kan niet anders. Het is zoals iemand vorig jaar eens tegen me zei: "Je kan Henrieke wel uit Zuid-Amerika halen, maar je kan Zuid-Amerika niet uit Henrieke halen." Klopt helemaal. Terug dus. Terug naar mijn kanjers daar. Want afscheid nemen bestaat niet.